Οι γονοκοκκικές λοιμώξεις και ειδικότερα η γονοκοκκική ουρηθρίτιδα, κοινώς βλεννόρροια, είναι νόσος που απασχόλησε τον άνθρωπο από τις αρχές της ιστορίας του, έχοντας αναγνωριστεί στους αρχαίους Κινέζους, Γιαπωνέζους, Αιγυπτίους, Ρωμαίους, στην αρχαία Ελληνική κοινωνία και στην Παλαιά Διαθήκη. Η Ν.gonorrhoeae καλλιεργήθηκε για πρώτη φορά το 1882 από τον Bumm. Η πρώτη αποτελεσματική θεραπεία, υπό την μορφή των σουλφοναμιδών, χορηγήθηκε το 1930.
Ο άνθρωπος αποτελεί τον μοναδικό ξενιστή του γονοκόκκου, αλλά και τον κύριο υπεύθυνο για την εξάπλωση της βλεννόρροιας, παρά τα μέτρα που θεσπίζονται για τον περιορισμό της. Κύρια οδός μόλυνσης είναι το ουρογεννητικό σύστημα και η μετάδοση του μικροβίου από άτομο σε άτομο, γίνεται με την άμεση επαφή στην διάρκεια της συνουσίας. Η συχνότητα της λοίμωξης στις γυναίκες κατόπιν επαφής με άνδρες με γονοκοκκική ουρηθρίτιδα, είναι περίπου 90%. Η γονόρροια είναι συχνότερη στους άνδρες και μάλιστα στις νεαρότερες ηλικίες. Παράγοντες κινδύνου για την γονόρροια αποτελούν, το χαμηλό κοινωνικο-οικονομικό επίπεδο, η πρώιμη έναρξη σεξουαλικής δραστηριότητας, η ομοφυλοφιλία και το ιστορικό παρελθούσης λοίμωξης.
Γονοκοκκική ουρηθρίτιδα, ουρηθρικό έκκριμα
Το φάσμα των κλινικών εκδηλώσεων της γονόρροιας είναι ευρύ, περιλαμβάνοντας ασυμπτωματική, συμπτωματική και επιπλεγμένη λοίμωξη των διαφόρων ανατομικών θέσεων. Η οξεία ουρηθρίτιδα της πρόσθιας ουρήθρας είναι η πλέον συχνή κλινική εκδήλωση της γονόρροιας στους άνδρες. 0 χρόνος επωάσεως ποικίλλει από 1 έως 14 ημέρες ή περισσότερο, κυρίως όμως κυμαίνεται μεταξύ 2 έως 5 ημέρες, με προεξάρχοντα συμπτώματα τη δυσουρία και το πυώδες ουρηθρικό έκκριμα. Περί το 25% των ασθενών αναφέρει ελάχιστα πυώδες έκκριμα, περίπου παρόμοιο με αυτό της μη γονοκοκκικής ουρηθρίτιδος. Στο πρώιμο στάδιο που η φλεγμονή εντοπίζεται στην πρόσθια ουρήθρα, οι επιπλοκές είναι σπάνιες και η γονοκοκκική λοίμωξη χαρακτηρίζεται ως μη επιπλεγμένη. Όσο όμως προχωρεί η φλεγμονή προς την οπίσθια ουρήθρα οι επιπλοκές γίνονται συχνότερες και μπορεί να έχουμε:
- φλεγμονή παραουρηθρικών αδένων
- στένωμα ουρήθρας
- κυστίτιδα
- προστατίδιδα
- φλεγμονή σπερματοδόχων κύστεων
- επιδιδυμίτιδα
- διάχυτη γονοκοκκική λοίμωξη
Κλινική εικόνα:
- Ουρηθρικό έκκριμα κιτρινοπράσινου χρώματος, πυώδες με χαρακτηριστική οσμή
- Αίσθημα καύσου κατά την ούρηση
Ουρηθρικό έκκριμα
Η διάγνωση τίθεται με την άμεση χρώση και μικροσκοπική εξέταση του ουρηθρικού εκκρίματος από την ουρήθρα. Η καλλιέργεια αλλά και ειδικές ορολογικές εξετάσεις επιβεβαιώνουν τη διάγνωση σε αμφίβολες περιπτώσεις.
Θεραπεία:
Με βάση τα αποτελέσματα των εξετάσεων ούρων και του ουρηθρικού εκκρίματος χορηγούνται τα κατάλληλα αντιβιοτικά φάρμακα.
- Εφάπαξ χορήγηση 125 mg κεφτριαξόνης ενδομυικά ή εναλλακτικά στην εφάπαξ χορήγηση μιας φθοριοκινολόνης.
- Η αγωγή πρέπει να συμπληρώνεται με χορήγηση δοξυκυκλίνης (100 mg, 2 φορές την ημέρα για 7 ημέρες) ή αζιθρομυκίνης (1 gr εφάπαξ) για την αντιμετώπιση της επιμόλυνσης από χλαμύδια.
- Η αντιμετώπιση της συντρόφου είναι απαραίτητη ανεξάρτητα από το αν είναι ή όχι ασυμπτωματική.
Γονοκοκκική ουρηθρίτιδα, βλεννόρροια
