Είναι γνωστό ότι πολλές παθήσεις των ενδοκρινών αδένων αποτελούν τον αιτιολογικό παράγοντα στο 1,7-35% των περιπτώσεων στυτικής δυσλειτουργίας. Ο σακχαρώδης διαβήτης είναι το συχνότερο αίτιο στυτικής δυσλειτουργίας μεταξύ των παθήσεων των ενδοκρινών αδένων.
Υπολογίζεται ότι 15% των διαβητικών ασθενών κάτω των 35 ετών και το 65% άνω των 60 ετών πάσχει από στυτική δυσλειτουργία.
Σε πολλούς ασθενείς η διάγνωση του σακχαρώδη διαβήτη γίνεται στα πλαίσια της διαγνωστικής έρευνας της στυτικής δυσλειτουργίας. Τα αίτια είναι πολλά και πρέπει να αναζητηθούν στις διαβητικές αλλοιώσεις στο αγγειακό και νευρικό σύστημα και στα σηραγγώδη σώματα.
Η διαβητική αγγειοπάθεια ευθύνεται για τη μείωση της αρτηριακής παροχής στο πέος κατά τη στύση. Οι αγγειακές βλάβες στους διαβητικούς εμφανίζονται τουλάχιστον 10-15 χρόνια νωρίτερα σε σχέση με το γενικό πληθυσμό. Μπορούν όμως να ανασταλούν με την έγκαιρη και σωστή ρύθμιση του διαβήτη. Η διαβητική νευροπάθεια αφορά τόσο τη σωματική (αισθητική) όσο και την αυτόνομη νεύρωση του πέους με αποτέλεσμα διαταραχές στη χάλαση των λείων μυϊκών ινών, αλλά και αδυναμία διατήρησης της στύσης λόγω μειωμένης αισθητικότητας. Οι αλλοιώσεις στο ενδοθήλιο αλλά και στις λείες μυϊκές ίνες και τον ινώδη χιτώνα των σηραγγωδών σωμάτων συμμετέχουν στην παθοφυσιολογία της πάθησης. Προκαλούν διαταραχές στην παραγωγή του μονοξειδίου του αζώτου (NO) και διαταραχή του μηχανισμού φλεβικής σύγκλεισης.
Σακχαρώδης διαβήτης και στυτική δυσλειτουργία
