Η διουρηθρική εκτομή είναι η χειρουργική επέμβαση κατά την οποία αφαιρείται κομμάτι ιστού από το εσωτερικό της ουροδόχου κύστης και γίνεται για την διάγνωση και θεραπεία του καρκίνου της ουροδόχου κύστης. Η επαναληπτική διουρηθρική εκτομή (Re-TUR) προτείνεται συχνά για τη διαπίστωση ύπαρξης υπολειμματικής νόσου όπως και για την πιθανότητα υποσταδιοποίησης της νόσου στην αρχική διουρηθρική εκτομή. Υπολειμματικός όγκος έχει διαπιστωθεί στο 33-53% σε επαναληπτικές διουρηθρικές εξαιρέσεις που γίνονται 4-6 εβδομάδες μετά την αρχική, ενώ σε ποσοστό 4-25% των περιπτώσεων διαπιστώνεται διηθητικός όγκος.
Η αξία της επαναληπτικής διουρηθρικής είναι σημαντική σε όλους τους επιφανειακούς όγκους της ουροδόχου κύστεως και ειδικότερα στους Τ1 όγκους με υψηλού κινδύνου χαρακτηριστικά (grade, πολυεστιακότητα, εντόπιση, υποομάδα Τ1b,c, συνυπάρχον Cis κλπ.) οι οποίοι δυνητικά είναι απειλητικότεροι και παρουσιάζουν μεγαλύτερες πιθανότητες για υποτροπή ή εξέλιξη.
Σε πολλούς ασθενείς η επαναληπτική TUR είναι ο μόνος τρόπος για να διαπιστωθεί:
- Το «πραγματικό φορτίο» του όγκου
- Η παρουσία ή όχι μυοδιηθητικής νόσου
- Εκτεταμένο T1G3
παράγοντες δηλαδή που θα επηρεάσουν την τελική θεραπευτική αντιμετώπιση.
Παράγοντες κινδύνου για υποτροπή ή πρόοδο της νόσου
- Grade
- Βάθος διήθησης (Staging)
- Πολυεστιακότητα: ≥ 2 ορατές βλάβες
- Μέγεθος του όγκου: ≥ 3cm διάμετρο
- Διήθηση λεμφαγγείων
- Παρουσία Cis
- Συμμετοχή της προστατικής ουρήθρας
Επαναληπτική διουρηθρική εκτελείται 4-6 εβδομάδες μετά την αρχική:
- Σε ατελή πρώτη διουρηθρική
- Σε πολλαπλούς-ευμεγέθεις όγκους
- Όταν δεν συμπεριλαμβάνεται μυϊκός ιστός στο παρασκεύασμα
- Σε Τ1 όγκους
- Σε high grade Ta όγκους
Το παθολογοανατομικό στάδιο είναι ένας από τους πιο σημαντικούς προγνωστικούς παράγοντες για τον καρκίνο της κύστης. Η ακριβής σταδιοποίηση είναι κριτική για την αντιμετώπιση του ασθενούς. Το σύστημα σταδιοποίησης ΤΝΜ 2002 (όγκος, λεμφαδένες και μεταστάσεις) ορίζει σαν όγκους pT1 εκείνους που διηθούν τη βασική μεμβράνη, αλλά όχι τη μυϊκή στιβάδα, σαν όγκους pT2 εκείνους που διηθούν τη μυϊκή στιβάδα, pT3 εκείνους που διηθούν τους περικυστικούς ιστούς και pT4 εκείνους που προσβάλλουν άλλα όργανα ή δομές (προστάτης, μήτρα, κόλπος, πυελικό ή κοιλιακό τοίχωμα).
Όγκοι pT1: H διάγνωση του όγκου pT1 είναι συχνά δύσκολη και πολλές φορές γίνεται υποσταδιοποίηση (σε pTα) ή υπερσταδιοποίηση (σε όγκους pT2 και pT3). Η πρόγνωση των ασθενών με όγκους pT1 ποικίλει σε μεγάλο βαθμό.
